همکاری راهبردی ایران و روسیه در پرونده «مقابله با تروریزم»، غرب و رژیم‌ها و نیروهای وابسته به آن را بشدت نگران کرد و به موضعگیری شدید وادار نمود اما سوال اساسی این است که چه چیزی از این «همکاری مشترک» باعث عصبانیت و نگرانی آنان شده است؛ اصل مبارزه با تروریزم حداقل در صورت قضیه با غرب و اصول اعلامی آن منافات ندارد بنابراین قاعدتا مبارزه با تروریزم نباید سبب نگرانی غرب شده باشد کما اینکه ورود ایران به این مبارزه در جریان آزادسازی 4 استان عراق از سیطره داعش باعث نگرانی غرب نشد.

آنان حتی در شکل ظاهر، نقش ایران را در مبارزه با تروریزم داعش ستودند و یکی از مقامات آمریکایی گفت؛ «ظرفیت ایران برای رهبری مهار داعش بالاست و هیچ کشور دیگری در منطقه قادر به ایفای این نقش نیست.» نگرانی آمریکا، اروپا و رژیم‌های وابسته منطقه از همکاری ایران و روسیه در پرونده امنیتی سوریه به تلاش دو کشور برای تثبیت دولت اسد هم برنمی‌گردد. اگرچه غرب و رژیم‌های وابسته به آن از ادامه حضور بشاراسد در قدرت ناخرسندند و برای حذف او همه تلاش خود را کرده و راههای قانونی و غیرقانونی را طی نموده‌اند اما همکاری ایران و روسیه در امور مربوط به دولت سوریه تازگی ندارد تا موجب نگرانی جدید باشد.

نگرانی جبهه غرب در تجزیه و تحلیل دلایل و نتایج همکاری ایران و روسیه در یک پرونده امنیتی منطقه این است که تهران و مسکو در حال تمرین یک همکاری راهبردی هستند که می‌تواند به تشکیل یک جبهه منسجم و کارآمد در سطح منطقه‌ای و بین‌المللی تبدیل شود و بطور جدی روی بسیاری از پرونده‌های مهم اثر بگذارد.

غرب بخوبی می‌داند که هر دو کشور ایران و روسیه دارای «پیرامون» موثر هستند. روسیه در حوزه سیاست خارجی در نقطه راهبردی تعداد قابل توجهی از کشورها در آسیای میانه، قفقاز و شرق آسیا قراردارد و ایران نیز در نقطه راهبردی تعداد قابل توجهی از دولت‌ها، جنبش‌ها و ملت‌های مخالف غرب نشسته است.

این دو قدرت وقتی بهم می‌رسند و روی اصولی به توافق می‌رسند قادر خواهند بود بسیاری از روندها و رویدادهای منطقه‌ای و بین‌المللی را تحت تاثیر قرار دهند این در حالی است که دلایل زیادی وجود دارد که احتمال پیوستن کشور چین به این جبهه را قوت می‌بخشد. این قلم فارغ از اینکه ایران و روسیه به مرحله روابط استراتژیک و هم‌پیمانی راهبردی رسیده باشند یا نرسیده باشند، نگرانی غرب را از جهاتی قابل درک می‌داند:

1- بعد از توافق برجام، غرب گمان می‌کرد، توافق مشترک ایران و 5+1 (توافق وین) یک انتقال‌دهنده (کاتالیزور) است که سبب تغییر هویت ایران شده و آن را از کشوری مخالف غرب به کشوری «همراه» تبدیل می‌کند. بر این اساس «جان کری» وزیر امور خارجه آمریکا حدود یک ماه پیش - در کشاکش بحث مجلس نمایندگان آمریکا درباره توافق وین- به اعضای کنگره آمریکا گفت: «سیاست تهدید ایران راه به جایی نبرد و ما از طریق برجام تلاش کردیم تا ایران را به پذیرش مواردی که تا پیش از آن دست یافتن به آنها ممکن نبود، وادار نمائیم».

در واقع خط سیاسی غرب این بود که تغییر رویکرد سیاسی ایران را کلید بزند و از این رو در حالیکه براساس متن برجام، باید شاهد رونق روابط اقتصادی ایران و غرب می‌بودیم، در روزهای اول توافق مقامات سیاسی اروپا راهی ایران شدند و همین چند روز پیش و در جریان کنفرانس مقدماتی مونیخ که در تهران - از سوی آلمان و با همکاری وزارت خارجه ایران - برگزار شد، وزارت  خارجه آمریکا تلاش زیادی کرد تا هیئتی را برای حضوردر این کنفرانس گسیل نماید که ناکام گردید. توافق امنیتی ایران و روسیه در پرونده سوریه که به سهولت و در زمانی کم به نتیجه  رسید و عملیاتی شد، تصور غرب را بهم ریخت.

آنان از این توافق این را استنباط کردند که ایران همزمان با توافق سیاسی با غرب به یک توافق راهبردی با روسیه در حوزه حساس امنیتی رسیده است. این در حالی است که کشورهای غربی به بهانه تایید توافق وین، به صدور قطعنامه‌ای (2231) روی آوردند که مهمترین رویکرد آن اعمال محدودیت‌ شدید علیه قدرت نظامی ایران بود. توافق امنیتی تهران- مسکو عملا یک مهر ابطال بزرگ بر این سیاست زیرکانه به حساب می‌آید. چرا که این توافق در هر سطحی که صورت گرفته باشد به تقویت توانایی و موقعیت اضلاع  مقاومت منجر شده و بخصوص تقویت موقعیت ایران را در پی می‌آورد.

2- به گمان غرب، در توافق ایران و روسیه، این روسیه است که کمک به جبهه ایران را پذیرفته است چرا که در توافق چهار جانبه ایران، روسیه، سوریه و عراق، دو کشور سوریه و عراق متحد استراتژیک ایران هستند. بنابراین در این هم‌پیمانی، جبهه مقاومت دارای موقعیت جدیدی شده است.

از منظر غرب، ورود نظامی مستقیم روسیه به پرونده امنیتی سوریه، ایران را از ورود مستقیم و موثر نظامی در سوریه بی‌نیاز می‌کند و حال آنکه ورود گسترده‌تر ایران به پرونده سوریه باعث  تحریک حساسیت‌های منطقه‌ای می‌شود و در نهایت دردسرهایی را برای ایران پدید می‌آورد.

غرب به‌خوبی می‌داند و در چند پرونده امنیتی تجربه کرده است که ظرفیت ایران و رهبری آن در اداره بحران‌های پیچیده امنیتی بالاست این قدرت مدیریت تا به آنجاست که می‌تواند یک کشور اشغال شده (مورد عراق) را به یک متحد استراتژیک تبدیل کرده و به استقلال برساند.

با این وصف - درست یا نادرست - تحلیل غرب این است که در هم‌پیمانی ایران،‌ روسیه، عراق و سوریه، فرمان حرکت در دستان ایران است و بقیه با اتکا به توان راهبردی ایران در مدیریت بحران به ایفای نقش می‌پردازند.

این در حالی است که در توافق مشترک چهار کشور، موضوع اصلی «مهار تروریزم»‌ است و در این میان هر چهار کشور «تروریزم شبه‌مذهبی»‌ را مشکل جدی خویش ارزیابی می‌نمایند و به این توافق یا هم‌پیمانی به عنوان راهی برای مهار تروریزمی که مرزهای آنان را تهدید می‌کند می‌نگرند.

3- هم‌پیمانی ایران، روسیه، عراق و سوریه در پرونده امنیتی مهار تروریزم، برخلاف مدل‌هایی که غربی‌ها برای مهار تروریزم مطرح کردند که نوعا از ادعاهای تبلیغاتی فراتر نرفت، می‌تواند به یک مدل موفق تبدیل گردد. در  این صورت این همکاری و هم‌پیمانی در بحران سوریه محدود نمی‌شود و می‌تواند در هر جای دیگر که با بحران تروریزم مواجه هستند،‌به کار آید.

در این حالت مهار تروریزم که برای غرب بهانه‌ای برای حضور مستقیم نظامی در منطقه حساس غرب آسیا می‌باشد به روندی منجر می‌شود که دلیلی برای ادامه حضور نظامیان آمریکایی  و... در کشور‌‌هایی نظیر افغانستان باقی نمی‌ماند. با این وصف هم‌پیمانی یا هر نام دیگری که روی توافق امنیتی ایران، روسیه، عراق و سوریه بگذاریم، یک راهبرد اساسی در تغییر رویکردهای منطقه محسوب می‌شود. غرب از این منظر به شدت نگران است و از این رو تبلیغات گسترده‌ای به راه انداخته تا بباوراند که این همکاری آنگونه که تصور می‌شود، عمیق و ادامه‌دار نیست.

کما اینکه تبلیغات حساب‌شده‌ای هم در بعضی از رسانه‌ها و محافل ایرانی به راه افتاده تا مردم ایران، روسیه را غیرقابل اعتماد بدانند و این در حالی است که هر مقدار - کم یا زیاد - که روس‌ها پای کار بمانند، به نفع کشوری است که حفظ سوریه را یک «ضرورت راهبردی» تلقی کرده و برای آن تلاش می‌نماید یعنی ایران. بنابراین در اینجا اساسا سخن گفتن از اینکه آیا روسیه قابل اعتماد است یا نه درست نیست و موضوعیت ندارد.

4- از منظر غربی‌ها، توافق 4 جانبه مذکور که با مبنای مبارزه با تروریزم شکل گرفته و قایل به فاصله‌گذاری میان تروریست‌ها - تقسیم آنان به خوب و بد - نیست،  در آینده‌ می‌تواند مبارزه با هر تروریزمی را در بر بگیرد. چنین جبهه‌ای نیم ‌نگاهی هم به تروریزم سازمان‌یافته رژیم صهیونیستی دارد کما اینکه مهار تروریزم در سوریه یعنی اقتداربخشی به «مهمترین دولت عرب مخالف اسرائیل» و این در شرایطی است که این سوریه به کانون فعالیت حزب‌‌الله لبنان هم تبدیل شده و به آن امکان داده است تا در مناطق مشرف به بلندی‌های جولان حضور یابد.

این وضع  برای رژیم تل‌آویو خطر فوق‌العاده‌ای را در پی دارد. اسرائیلی‌ها بدون تردید می‌دانند که به فرض تماس تلفنی پوتین با نخست‌وزیر رژیم اسرائیل و حتی اطمینان‌بخشی تلفنی به او و حتی خط قرمز خواندن امنیت اسرائیل، واقعیت میدانی عوض نمی‌شود. اسرائیل می‌داند که پشتیبانی هوایی روسیه از عملیات زمینی حزب‌الله در سوریه به هر حال به تقویت  موقعیت حزب‌الله و تسهیل موفقیت آن منجر می‌شود و این، اسرائیل را با حریف قدرتمند‌تر مواجه می‌گرداند از این رو اقدام نظامی روسیه در سوریه تحت هر شرایطی کار را بر رژیم صهیونیستی سخت‌تر می‌کند.

5- توافق امنیتی چهارجانبه از یک امتیاز بزرگ دیگر برخوردار است. آنچه اتفاق می‌افتد یک جبهه طبیعی و برخوردار از عمق مردمی است و از این رو حتما توام با ملاحظات انسانی و در نظر گرفتن محدودیت‌های عملیاتی است.


سعدالله زارعی

گروه سیاسی مشرق؛ آمریکا از نبرد سخت با انقلاب اسلامی سالهاست ناامید است. این ناامیدی از زمان انهدام و سقوط هواپیماها و بالگردهای آمریکایی در صحرای طبس در جریان عملیات آزادسازی گروگانها شکل گرفت. آمریکایی‌ها آن زمان در رویاهای ابرقدرتی فکر می‌کردند هر تفنگدار آمریکایی یک سوپرمن هستند و هر کاری را قادرند انجام دهند.

توفان شن در طبس آنها را از این خواب بیدار کرد و استراتژیست‌های آمریکایی را فرستاد در اتاق جنگ نرم علیه ملت ایران. از آن زمان تاکنون در همین اتاق مشغول سیر و سلوک براندازی هستند.

 
یحیی کیان تاج‌بخش که قبل از فتنه 88 سابقه دستگیری داشت در جلسه دادگاه 88 پرده از مراحل و زمان‌بندی این نبرد برداشت و نکات عبرت‌آموزی را مطرح کرد.

وی متولد سال 40 است، پدرش مسئول روابط عمومی دفتر فرح پهلوی بود. از 7 سالگی در انگلیس تحصیلات خود را شروع کرد و پس از تحصیلات به آمریکا می‌رود و باهمکاری بنیاد صهیونیستی سوروس و شبکه اینترنتی گری سیک به عنوان یک پیاده نظام سیا وارد فرآیند براندازی نظام می‌شود.

او تصریح می‌کند فتنه 88 اتفاقی نبود و محصول یک برنامه‌ریزی دقیق بعد از پایان جنگ تحمیلی برای براندازی نظام بود. او در دادگاه از نقش بنیاد سوروس، راکفلر و کارنگی در این ماجرا پرده برداشت. او گفت: فرآیند براندازی 7 لایه دارد؛

1- شناسایی نخبگان

2- شبکه‌سازی

3- کارگاه آموزشی که او خود را در فاز کارگاه آموزشی به دفتر مطالعات و تحقیقات سیاسی دولت اصلاحات ایام تصدی مصطفی تاجزاده در معاونت سیاسی وزارت کشور رسانده بود.

او در دادگاه پرده از ارتباط خود با تاجزاده و شیفتگی تاجزاده نسبت به خود در طرح مباحث جامعه‌شناختی پیرامون "سرمایه اجتماعی" پرده برداشت. هم او مراحل بعدی فرآیند براندازی را اینطور توصیف می‌کند که؛

در مرحله چهارم حمله به ارکان پایه‌های نظام به منظور الف) مشروعیت‌زدایی ب) اعتبارزدایی ج) اعتمادزدایی شروع می‌شود.

پس از این مرحله به پنجمین وادی فرآیند براندازی یعنی دو قطبی‌سازی جامعه و ایجاد شکاف در جامعه به وسیله نخبگانی اسیردست بنیادهای آمریکایی می‌رسیم.

قرار می‌شود در شکاف این دو قطبی‌سازی یک جابجایی صورت گیرد. این جابجایی عبارت است از: سلب سرمایه اجتماعی، سنتی، دینی و مقدس از طریق استفاده از سرمایه اجتماعی مدرن و لیبرال غربی. در این وادی نیروهای مخالف نظام در یک صف از هر تیپی علیه نظام سنتی بسیج می‌شوند.

به چپ چپ و به راست راست این پیاده‌نظام از طریق رسانه‌های آمریکایی و انگلیسی و نیز رسانه‌های داخل نظام که با آنها هماهنگ هستند، صورت می‌گیرد.

وی در مورد مرحله ششم فرآیند براندازی می‌گوید؛ مرحله ششم بهره‌گیری از انتخابات است، نیروهای مخالف نظام از این طریق وارد مجلس و دولت می‌شوند و از درون، تغییر حکومت را تدارک می‌نمایند. خروج از نظام یا برنظام در اینجا کلید می‌خورد.

در مرحله هفتم اگر نیروهای مخالف نظام موفق به راهیابی به ارکان قدرت از طریق انتخابات نشدند، باید از طریق نافرمانی مدنی و ایجاد آشوب و شورش به براندازی مبادرت ورزند. خیلی لازم نبود کیان تاج‌بخش مراحل براندازی و نبرد نرم دشمن را برایمان بازخوانی کند چون در فتنه 18 تیر 78 و آشوب سال 88 و نیز روزنامه‌های دوران سازندگی و بویژه اصلاحات گوشه‌هایی از عملیاتی شدن این مراحل را دیده بودیم.

کیان تاج‌بخش یک نکته را هم گفته بود که استحاله فرهنگی در دولت سازندگی و استحاله سیاسی در دولت اصلاحات براساس برنامه‌ زمانبندی شده نفوذ در ارکان نظام طراحی و عملیاتی شد.

همان ایام که تاجزاده معاون سیاسی وزیر کشور دولت اصلاحات بود در دفتر مطالعات و تحقیقات سیاسی کارگاه پژوهشی راه انداختند که ببینند الگوی توسعه سیاسی ایران چیست. یک جماعتی دور هم جمع شدند که بعدها برخی در فتنه 88 به آمریکا و برخی هم به اروپا پناهنده شدند، برجسته‌ترین آن دکتر حسین بشیریه بود.

آن جماعت در کندوکاو توسعه سیاسی به این نتیجه رسیدند که توسعه سیاسی یعنی دموکراتیزاسیون، دموکراتیزاسیون یعنی مدرنیزاسیون و مدرنیزاسیون هم یعنی سکولاریزاسیون. درست مثل یک فرمول دقیق برای تغییر و دگردیسی انقلاب اسلامی!
آن زمان در سرمقاله‌ای تحت عنوان " الگوی توسعه سیاسی! " خطاب به رئیس دولت اصلاحات نوشتم این چه بساطی است راه‌ انداخته‌اید؟ این یک فرمول براندازی است که در نشست کارگاه آموزشی وزارت کشور تصریح شود؛ "توسعه سیاسی یعنی گسترش دموکراسی و هیچ راهی هم جز دموکراسی به شیوه غربی تحت لیسانس بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول وجود ندارد." (1) و از آن وقیحانه‌تر اعلام شود همه ما بنده کالا و پول هستیم؛ گفتیم اگر هیچ راه توسعه به جز دموکراسی به شیوه غربی وجود ندارد اصلا چرا انقلاب کردیم؟ شاه و پدر تاجدارش برای مدرنیزه کردن کشور خیلی زحمت کشیدند، همان‌ها را ارج می‌نهادیم. (2)

این حرفها آن هم در وزارت کشور دولت اصلاحات که یک روحانی در راس آن بود بی‌پروا گفته می‌شد. در مملکتی که همه سند آن به اسم امام و انقلاب و اسلام زده شده بود درجه نفوذ به پایه‌ای رسیده بود که فرمول براندازی می‌نوشتند و عملیاتی هم می‌کردند.

در یکی از همین نشست‌ها یکی گله کرده بود که نگارنده به بحث‌ها توجه نکردم چرا که وی به اظهارات آقای بشیریه انتقاد کرده و نظر او را رد کرده بود اما همین فرد ناقد در فتنه 88 سر از "شورش موقعیت" درآورد و نوشت: "حالا وقت شورش خودیها علیه خودیهاست، حالا وقت شورش وضع موجود علیه خودش است." (3) او نمی‌دانست در همان کارگاه آموزشی ویروس تغییر و براندازی را بی‌آنکه او بداند در عمق اندیشه او تزریق کرده بودند.

از این جماعت منورالفکر حاضر در کارگاه آموزشی کسی بدون آسیب و معصیت مشارکت در جنگ نرم علیه ملت باقی نماند. صاحب آن هم که هنوز به افکار عمومی پاسخ نداده است کی، کجا و چطور باکیان تاجبخش آشنا شده هنوز در بند افکار و تعلقات خاطر اوست و در عملیاتی کردن فاز دوم و سوم جنگ نرم و براندازی، مشق جنگ می‌کند و در ماموریت مشروعیت‌زدایی از نهادهای قانونی و اعتمادزدایی و اعتبارزدایی از ارکان نظام است؟

امروز در حالی به بازخوانی فتنه می‌پردازیم که آمریکایی‌ها می‌روند برای سومین بار شانس خود را در بازتولید تغییر براندازی آزمایش کنند."برجام" یک فرصت برای آنها جهت نفوذ برای تغییر و براندازی است. آنها اکنون به این فکر می‌کنند که در فتنه 18 تیر 78 و نیز فتنه 88 کجا راه را اشتباه آمده‌اند که دیگر بار آن را نروند؟

صف و ستاد آنها در برخی رسانه‌ها و احزاب و گروهها دوباره سازماندهی شده است. برنامه آنها در اخلال در نظام اقتصادی نخ‌نماست. در ساحات سیاسی و فرهنگی دارند کار می‌کنند. دوستان خود را داخل و خارج پیدا کرده‌اند از افراد سهل‌اندیش و ساده‌نگر می‌خواهند برای نفوذ و تغییر یارگیری کنند. دولت اعتدال را یک دولت گذار می‌دانند تا دوباره فتنه را بازتولید کنند.

همگرایی آنان با صفوف ضدانقلاب در خارج از مرزها بی‌پرده است. می‌خواهند بگویند همه چیز تمام شده است. تعجیل و شتابزدگی آنها خیلی عجیب نیست چرا که تردیدی نیست این بار هم با سر به زمین خواهند افتاد. انقلاب با این بازی‌های کودکانه آسیب نمی‌بیند. دست‌هایی به لطافت فرشتگان الهی پشتیبان آن است. خون پاک هزاران عارف واصل و صدهزار جوان پاکباخته و رشید پای آن ریخته شده است. غیرت خدا و رویش‌هایی که همیشه بر ریزش‌ها تفوق دارد، اجازه نمی دهد اندک خللی در سرعت پیشرفت انقلاب به وجود آید.

*محمد کاظم انبارلویی

گروه اقتصادی مشرق- رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اخیر با نخبگان برای چندمین بار از روند پیشرفت اقتصاد مقاومتی ابراز نارضایتی کردند.

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در این دیدار فرمودند: «یک سفارش دیگری که در این زمینه میکنم، مربوط به اقتصاد مقاومتی است. خب شما میدانید اقتصاد مقاومتی که بحمدالله مطرح شد، سیاست‌هایش اعلام شد، مورد استقبال صاحب‌نظران اقتصادی و سیاسی و غیره قرار گرفت.

اسم اقتصاد مقاومتی هم زیاد تکرار می‌شود؛ حالا چقدر اقتصاد مقاومتی در کشور پیشرفت کرده، بحث الان من نیست -من البتّه خیلی خشنود نیستم از مقدار پیشرفت این فکر و این بنیان مهم در کشور لکن به‌هرحال یک حرکتی وجود دارد- [امّا] یکی از پایه‌های محکم اقتصاد مقاومتی، اقتصاد دانش‌بنیان است؛ اساس کار در اقتصاد مقاومتی، اقتصاد دانش‌بنیان است؛ [زیرا] اقتصاد مقاومتی اقتصاد درون‌زا است، اقتصادی است که در داخل پایه‌های مستحکمی دارد که تکانه‌های بین‌المللی و جهانی و اقتصادی آن را از جا درنمیبرد؛ این اقتصاد مقاومتی [است‌]، اقتصاد مقاوم. یکی از اساسی‌ترین پایه‌های این اقتصاد عبارت است از اقتصاد دانش‌بنیان؛ اقتصادی که متّکی باشد به علم، این خیلی مهم است.»

رهبر معظم انقلاب در ادامه سخنان خود به طور غیرمستقیم کوتاهی دولت و سایر ارکان نظام در طراحی بسترهای لازم برای اجرای اقتصاد مقاومتی را مورد انتقاد قرار دادند و از نخبگان خواستند منتظر نمانند و مستقیما وارد اجرای اقتصاد مقاومتی شوند: «خب، به نظر ما نخبه‌های جوان می‌توانند در اقتصاد دانش‌بنیان که درواقع ستون اصلی اقتصاد مقاومتی است، نقش ایفا کنند. چطور نقش ایفا کنند؟ خب، این طرّاحی لازم دارد.

چه‌جور جوانهای ما نقش ایفا کنند در اقتصاد مقاومتی؟ من جواب این سؤال را از شما می‌خواهم، بنشینید طرّاحی کنید، منتظر نمانید که دیگران طرّاحی کنند. شما جوانهای نخبه در یکی از اجتماعات خودتان موضوع را همین قرار بدهید: چگونگی نقش‌آفرینی نخبگان جوان در اقتصاد مقاومتی یا اقتصاد دانش‌بنیان. گروه‌هایی به‌وجود بیایند، گروه‌هایی تقسیم بشوند، کار کنند، فکر کنند، مطالعه کنند، با دست پُر در این اجتماع شرکت کنند، راه بدهند، آن‌وقت بنیاد نخبگان از این طرحی که از درون خود نخبگان بیرون آمده، حمایت کند، پشتیبانی کند. به نظر من یک تحوّل به‌وجود می‌آید؛ هم در زمینه‌ی فکر کردن و اندیشیدن و کار کردن، هم در زمینه‌ی واقعیّت، روی زمین؛ در زمینه‌ی اقتصاد [هم‌] قطعاً تحوّل به‌وجود می‌آید.»

* تکرار گلایه‌ها

سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی 30 بهمن 1392 از سوی رهبر معظم انقلاب ابلاغ شد. در حدود 20 ماهی که از ابلاغ این سیاست‌ها گذشته، چندین بار نارضایتی رهبری از عملکرد دولت در اجرای این سیاست‌ها تکرار شده است. رهبر انقلاب چندین بار از دولتمردان خواسته‌اند دست از نگاه شعاری به اقتصاد مقاومتی برداشته و به طور عملی وارد اجرا شوند.

به عنوان مثال در دیدار شهریورماه هیئت دولت با رهبر معظم انقلاب، ایشان مجددا از کم‌کاری دولتمردان در اجرای اقتصاد مقاومتی گلایه کردند و به وزرایی که عملکرد روزمره خود را در قالب اقتصاد مقاومتی گزارش کرده‌ بودند، به طور هوشمندانه تذکر دادند.

ایشان در آن جلسه خطاب به دولت فرمودند: «یکی هم مسئله‌ی اقتصاد مقاومتی است. خب، امسال سال دوّم اقتصاد مقاومتی است؛ یعنی پارسال -سال 93- شروع اجرای سیاستهای اقتصاد مقاومتی بود. دوستان دولت هم گزارشهایی به من دادند که من شخصاً و زباناً از آقای جهانگیری تشکّر کردم آن‌وقتی که ایشان به پانزده دستگاه ابلاغ کردند که این کارها را، این وظایف را باید انجام بدهید.

بعد هم حالا یک گزارش مفصّلی فرستادند که البتّه برای من خلاصه کردند آن گزارش را و تماماً خواندم، نگاه کردم. کارهایی که انجام گرفته در زمینه‌ی اقتصاد مقاومتی، بعضی‌هایش کارهای مقدّماتی است؛ حالا مثالهایش را بخواهم بزنم، طول میکشد، وقت می‌گذرد؛ بعضی از کارهایی که گزارش شده، مربوط به بندهای اقتصاد مقاومتی نیست، اگرچه حالا ارتباط داده شده امّا کارهای جاری دستگاه‌ها است؛ بالاخره دستگاه‌ها یک کارهای جاری دارند و اینها را به شما گزارش کردند که این کارها را ما کردیم؛ اینها آمده جزو کارنامه‌ی دستگاه‌ها در زمینه‌ی اقتصاد مقاومتی؛ درحالی‌که این نیست.

بعضی از کارها هم ارتباطی اصلاً به بندهای اقتصاد مقاومتی ندارد؛ این مقدار کافی نیست.

سیاست‌های اقتصاد مقاومتی یک بسته‌ی کامل و منسجم است؛ این بسته هم تراوش‌شده‌ی فکر شخصی نیست؛ این عقل جمعی است، یک جماعتی نشسته‌اند؛ دوستان اقتصاددان حاضر در این مجلس هم بعضی‌هایشان میدانند و مطّلعند.

خب، این یک بسته‌ی منسجم است، باید مجموعاً انجام بگیرد؛ چه‌جوری میشود مجموعاً انجام بگیرد؟ آن‌وقتی‌که یک به اصطلاح برنامه‌ی اجرائی و عملیّاتی منسجمی برای آن ارائه بشود؛ که این چیزی بود که من چند وقت پیش به آقای دکتر روحانی گفتم و بنا شد که ایشان بگویند دوستان تهیّه کنند ان‌شاءالله این را بدهند، این لازم است؛ یعنی ما یک برنامه‌ی عملیّاتی لازم داریم؛ در این برنامه مشخّص بشود سهم دستگاه‌ها، فلان دستگاه این سهم او است از این بندهای سیاستها، بعد زمان گذاشته بشود؛ زمان خیلی مهم است، زمان‌بندی بشود، معلوم بشود که تا این زمان باید انجام بگیرد والّا اگر زمان‌بندی نشود؛ هیچ ضمانتی وجود ندارد که این در طول دولت شما حتّی انجام بگیرد، شما می‌خواهید این را عملیّاتی کنید، می‌خواهید اجرائی کنید، می‌خواهید از منافعش مردم استفاده کنند، پس زمان [بگذارید].

اوّلاً بایستی اقدامات عملیِ لازم در خصوص هر بند مشخّص بشود، مجری‌هایش دستگاه‌هایی که متصدّیند معلوم بشوند، در هر بخشی زمان‌بندی لازم انجام بگیرد، امکانات لازم و چگونگی تأمین آن امکانات بایستی روشن بشود، بالاخره این سیاستها یک تحرّک عملی است و میدانی است؛ وقتی راهکار فراهم میکنید، در واقع یک تحرّک میدانی میخواهید به‌وجود بیاورید، این الزاماتی دارد.

الزاماتش چیست؟ چه جوری میشود تأمین کرد؟ راه تأمین آن الزامات باید مشخّص بشود. آن‌وقت اگر این کارها شد، آن‌وقت شما میتوانید رصد کنید، میتوانید پیگیری کنید، ببینید شد یا نشد، فلان دستگاه کار خودش را انجام داد یا نداد. کار پیش میرود.»

* علل نارضایتی رهبری از روند اجرای سیاستهای اقتصاد مقاومتی

برای آگاهی از عملکرد دولت در اجرای اقتصاد مقاومتی، بهتر است نگاهی به جزئیات سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی بیاندازیم و عملکرد دولت قبل و پس از ابلاغ این سیاست‌ها را ارزیابی کنیم و امیدواریم مسئولان دولتی بتوانند جواب سوال های ما از عملکرد آنها در اجرای این سیاست ها را پاسخ بدهند.

«آمریکا قابل اعتماد نیست.» این تنها گزاره‌ای است که این روز‌ها زیاد شنیده و دیده می‌شود. مقامات آمریکایی چراغ راهنمای سیاست خارجی خود را «منافع ملی»  خود و رژیم صهیونیستی تعریف کرده‌اند و در این مسیر  هم، هیچ خط قرمزی را نمی‌شناسند و به هیچ تعهدی نیز پایبند نمی‌مانند.

در کتاب «راهبرد امنیت معاصر اسنایدر» آمده: «حل موضوعات با کشورها در یک فرایند طولانی انجام می‌گیرد؛ زیرا عجله‌ای در کار نیست.» هدف چیست؟ هدف کاهش قدرت طرف مقابل است. آنقدر بازی رفت و آمد و دیالوگ صورت می‌گیرد تا مرحله به مرحله کشورها از خطوط قرمز خود عقب نشینی ‌کنند.

نمونه عینی و روز این موضوع کوبا است. آمریکا و کوبا پس از 50 سال دوباره روابط خود را با تبلیغات بسیار از سر گرفتند. در این میان آمریکا طبق روال، به دولت کوبا هم وعده‌هایی در مورد برداشتن تحریم‌ها و دیگر مسائل داد، تا مقامات این کشور را تشویق به قبول برقراری روابط کند، اما گویا آمریکا مثل همیشه از زیر بار تعهدات خود شانه خالی کرده است.

دیروزسفرای عضو گروه آلبا در ایران (ونزوئلا، کوبا، اکوادور، نیکاراگوئه و بولیوی) در اعتراض به بدعهدی آمریکا در اجرای تعهدات خود در  قبال کوبا و لغو نشدن تحریم‌ها از سوی آمریکا، با حضور در سفارت ونزوئلا  همبستگی خود را با کوبا اعلام کردند.

«ولادیمیر آندره گنزالس» سفیر کوبا در این نشست در پاسخ به سئوال خبرنگار کیهان مبنی بر اینکه «که آیا منطقی نبود دولت کوبا برقراری روابط دیپلماتیک و عادی‌سازی روابط با آمریکا را منوط به برداشتن کامل تحریم‌ها می‌کرد تا مقامات کوبایی مجبور نباشند هر روز از آمریکا خواستار لغو تحریم‌ها شوند؟» گفت: «علی رغم برقراری روابط دیپلماتیک، آمریکا همچنان همان دید گذشته را نسبت به کوبا دارد و تحریم‌ها نیز همچنان ادامه دارد. آنها خواستار براندازی حکومت کوبا هستند و ما را ناقض حقوق بشر می‌دانند، در حالی که خود بزرگترین ناقض حقوق بشر هستند. آنها  در ایران نیز به دنبال برقراری دموکراسی هستند که خود می‌خواهند.»

 سفیر کوبا با تاکید بر اینکه «هاوانا در مورد حاکمیت و استقلال خود با هیچ کس مذاکره نکرده است»  افزود: «ترمیم روابط زمانی اتفاق افتاد که دولت و ملت کوبا خود را در مقابل هر گونه نفوذ سیاسی و ایدئولوژیک آمریکا آماده کرده بودند.»

«گنزالس» با اشاره به ارائه پیش‌نویس قطعنامه محکومیت تحریم آمریکا علیه کوبا در مجمع عمومی سازمان ملل در 27 اکتبر (5 آبان ماه) تاکید کرد : «با وجود برقراری روابط دیپلماتیک تنها بخش محدودی از تحریم‌های  آمریکا علیه کوبا لغو شده است و اعمال تحریم‌ها علیه کوبا همچنان پابرجا است.»

سفیر کوبا افزود: «با وجود اینکه «اوباما» اختیارات گسترده‌ای از طریق قدرت اجرایی خود در اختیار دارد تا بدون مراجعه به کنگره بخش قابل توجهی از تحریم‌ها علیه کوبا را لغو کند اما وی از این اقدام خودداری کرده است.»

اوباما بدتر از بوش
وی با اعلام اینکه در زمان دولت «اوباما» تحریم‌های فشرده‌تر و شدیدتری علیه کوبا وضع شده تاکید کرد: «رئیس جمهور آمریکا تنها کوبا را از لیست کشورهای حامی تروریست حذف کرد اما این به معنی لغو انبوه محدودیت‌ها و تحریم‌هایی که نسبت به کوبا اعمال شده است نیست.»

سفیر کوبا افزود : «از طرف دیگر کنگره آمریکا هنوز هیچ قانونی را که منجر به حذف تحریم‌های ضد کوبا شود تصویب نکرده و در نقطه مقابل دهها اقدام قانونی جهت تقویت جنبه‌های کلیدی اجرای تحریم‌ها و بازداشتن «اوباما» از اتخاذ اقدامات اجرایی برای لغو تحریم‌ها انجام داده است.»

رفتار اخیر آمریکا با کوبا مهر تایید دیگری بر این گزاره که «آمریکا قابل اعتماد نیست» زد. مقامات کوبا بدون توجه به سابقه تاریخی آمریکا به این کشور اعتماد کردند اما بنابر اظهارات سفیر این کشور، آمریکا تاکنون هیچ کدام از تعهداتش را عملی نکرده است. این می‌تواند درس دیگری باشد برای تمامی ذوق‌زدگانی که به دنبال مذاکره با آمریکا هستند.

هرچند برخی از این ذوق‌زده‌ها، کاملا با  این چهره آشنایی دارند و درست به خاطر همین آشنایی است که سعی در بزک کردن آن دارند!

http://kayhan.ir

وزیر نفت شرکت‌های خارجی از دلالان فاصله بگیرند، این افراد حقه بازند.

 
بیژن زنگنه در همایش نفت و نیرو، اظهار داشت: شرایط تحریم اقتضائات خاصی را داشت که تمام شد اما در پساتحریم باید با شفافیت کامل، معاملات دولتی و نفتی را انجام داد.

وی با بیان اینکه افراد فاسد شاید به شرکت‌های خارجی بگویند که حرف‌های زنگنه برای تبلیغات است و تا زمانی که حق حساب و پورسانت دلالی را نپردازند، کارشان انجام نمی‌شود، تصریح کرد: اما من به شرکت‌های خارجی می‌گویم که این حرف‌ها را باور نکنند من دسترسی به خود و مدیران نفتی را در آینده راحت‌تر می‌کنم تا اگر مشکلی وجود داشته باشد به ما مراجعه کرده و به سراغ دلالان نروند.
وی ادامه داد: این افراد فاسد هیچ توانی جز حقه بازی ندارند و متاسفانه در دوران تحریم تعدادشان بالاتر رفته است.

زنگنه خطاب به شرکت‌های نفتی اضافه کرد: کار فاسد در نهایت یک روزی آشکار می‌شود که باعث از بین رفتن اعتبار شرکت‌ها شده و گرفتاری‌های حقوقی را به دنبال دارد.

شایان ذکر است برخی پرونده‌های مهم فساد و دلالی نفتی از جمله کرسنت و استات اویل در دوره وزارت زنگنه،

در دولت اصلاحات رخ داده که از جمله یک قلم خسارت کرسنت بنابر اعلام علی جنتی وزیر ارشاد برابر 14/5 میلیارد دلار برای کشور است.

در پرونده کرسنت برخی مسئولان ارشد وزارت نفت در دولت اصلاحات نقش داشتند.

بنابر این به نظر می‌رسد ضرورت دارد آقای زنگنه فهرست دلالان مذکور را باید منتشر کند.

بسته جدید دولت برای حمایت از تولید و خروج از رکود درحالی رونمایی می‌شود که پیش از این سهم یارانه بخش تولید از افزایش حامل‌های انرژی پرداخت نشده است.

روزنامه فرهیختگان ارگان دانشگاه آزاد اسلامی در گزارشی نوشت: براساس وعده‌های جدید رئیس‌جمهور، بسته خروج از رکود رونمایی می‌شود. آن‌طور که پیش‌بینی شده، قرار است در این بسته 7/5 هزار میلیارد تومان تسهیلات به بخش‌های اقتصادی تزریق شود اما موضوع مورد بحث این است که این میزان اعتبار به چه بخش‌هایی از اقتصاد اختصاص یابد تا اقتصاد کشور از رکود خارج شود. در این میان برخی از فعالان بخش خصوصی معتقدند که این تسهیلات مشکلی از اقتصاد کشور حل نمی‌کند و برخی دیگر بر این باورند که این 7/5 هزار میلیارد تومان بهتر است در بخش تولید هزینه شود.

«تسهیلات 7/5 هزار میلیارد تومانی گره‌ای از مشکل اقتصاد باز نمی‌کند.» اینها بخشی از اظهارات مسعود دانشمند، یکی از اعضای اتاق بازرگانی در پاسخ به هزینه‌کرد این میزان تسهیلات برای اقتصاد کشور است. وی در گفت‌وگو با «فرهیختگان» تأکید می‌کند که «اصولاً این میزان رقمی نیست که بتواند در مجموعه اقتصاد کشور تحرکی ایجاد کند.»

این عضو اتاق بازرگانی علاوه بر این اضافه می‌کند: «در گذشته همچنین تسهیلاتی به واحدهای تولید داده شد اما اتفاق خاصی ایجاد نشد و عملاً این تسهیلات بدون اینکه نتیجه‌ای داشته باشد، از بین رفت.

موضوع دیگر این است که قرار بود 30 درصد از وجوه پس‌انداز شده از افزایش قیمت حامل‌های انرژی یعنی 30 تا 35 هزار میلیارد تومان به تولید داده شود، اما پرداخت نشد؛ حال این 7/5 هزار میلیارد تومان رقمی نیست که بتواند مشکلی از اقتصاد کشور و بخش‌های آن حل کند.»

وی می‌گوید: «این تسهیلات، عددی نیست که بخواهیم درباره اولویت بخشیدن آن به بخش‌های اقتصادی صحبت کنیم. به نظر شما چنین رقمی باید به کدام بخش تخصیص داده شود؟ بخش نساجی، خانگی، پتروشیمی، ساختمانی، خودرو، کدام یک؟ بنابراین تا زمانی که اهداف و برنامه دولت در این‌باره مشخص و جزئیات این بسته تشریح نشود، نمی‌توان به روشنی درباره آن سخن گفت.»

http://kayhan.ir

یک روزنامه ایتالیایی نوشت جنگ نرم علیه ایران مدت‌هاست که آغاز شده و جنبش سبز نمونه‌ای از این جنگ نرم بود.

روزنامه ایل‌جورناله می‌نویسد: جنگ نرم علیه ایران مدت‌هاست که آغاز شده است. کسانی، تلاش «انقلاب سبز» به هدایت واشنگتن، لندن و پاریس جهت واژگونی دولت اسلامی ایران را به یاد می‌آورند. برنامه این بود که بلافاصله پس از انتخابات 2009، یک بسیج توده‌ها از خارج با استفاده از «اتهام تقلب» توسط برندگان انتخابات ایجاد و سپس یک دولت انتقالی به ریاست میرحسین موسوی تشکیل شود، فردی که باید بخش نفت را خصوصی‌سازی می‌کرد و پسر شاه سابق را نیز بازمی‌گرداند.

این روزنامه می‌افزاید: هیلاری کلینتون وزیر خارجه وقت آمریکا نیز در مصاحبه‌ای با سی‌ان‌ان گفته بود ما از پشت صحنه فعالیت می‌کنیم و برای تقویت تظاهرکنندگان، خیلی کار کرده‌ایم.»
ایل جورناله نوشت: با وجود تلاش رسانه‌های غربی، این مخالفت‌ها محدود به طبقات شمال شهر تهران به ویژه جوانان شد بدون اینکه بتواند به عمق ایران نفوذ پیدا کند.

این روزنامه خاطرنشان می‌کند: انقلاب سبز، شبحی است که همواره به ویژه در این ماه‌ها و در پی توافق هسته‌ای دیده می‌شود. اجرای این تفاهم شامل از میان برداشتن تحریم‌ها در دو مرحله می‌شود و تاکنون تنها امتیازی که ایران داده است ورود ناظران آژانس هسته‌ای به سایت پارچین بود اما همه این برگشت‌پذیر است، چه زمانی که ایران به توافق هسته‌ای احترام نگذارد و چه زمانی که آمریکا و اتحادیه اروپا تحریم‌ها را مجددا و بدون توجیه اعمال کنند.

ایل جورناله افزود: قبلا غربی‌ها ایران را یک «شر مطلق» تصور می‌کردند ولی امروز ناگهان یک تمدن هزاره‌ای به شمار می‌رود که با او می‌توان گفت‌وگو کرد. هرگز نباید به پشتک‌های دیپلماتیک و روزنامه‌نگاری اطمینان کرد. آیت‌الله علی خامنه‌ای به‌عنوان یک سیاستمدار واقع‌بین، مانع هیجان شد و در این خصوص هشدار داد.

وی اخیراً در طی دیدار با مدیران رادیو و تلویزیون ایران اظهار داشت که یک جنگ نرم در حال انجام است که هدف آن استحاله جمهوری اسلامی ایران و واژگونی اصول انقلاب است. وی همچنین بر نقش اساسی رسانه‌ها به‌عنوان ابزار مبارزه علیه این دشمن نامرئی، تاکید کرد.

ایل جورناله افزود: خطاب آیت‌الله خامنه‌ای بیشتر رو به جوانان بود. او گفت که هدف جنگ نرم، القا نظریات نادرست مربوط به دنیای غرب میان جوانان با انتشار تصاویر جذاب از کشورهای ثروتمند که ظاهرا امن و بدون مسائل اجتماعی هستند است. این‌گونه القا می‌شود که اوضاع کنونی ایران شرم‌آور است و باید پیشرفت کنند.

روزنامه ایتالیایی با اشاره به ترویج مظاهر سبک زندگی غربی از طریق شبکه‌های مجازی و ماهواره‌ای و رستوران‌ها و مغازه‌های لوکس می‌نویسد: چنین محیط‌هایی در زندگی شمال شهری، دیگر ایران نیست بلکه غرب است. جنگ نرم‌ مدتی است که آغاز شده است.