سرباز ولایت

قال الامام‌الحسین(ع): من یطع‌الله یرفعه، و من یعص‌الله یضعه.
امام حسین(ع) فرمود: کسی که خدا را اطاعت کند، خداوند او را سرافراز می‌کند، و کسی که خدا را نافرمانی کند، خداوند او را پست و خوار می‌کند. (1)

رجانیوز با طرح این موضوع نوشت: سرانجام پس از 90 روز از توافق وین، روز اجرای برجام فرا رسید و در 26 مهرماه 1394 محمدجواد ظریف و فدریکا موگرینی با صدور بیانیه‌ای مشترک «روز پذیرش» برجام (Adoption Day) را اعلام کردند.
اعلام «روز پذیرش»، در عمل برای ایران دستاوردی ندارد چرا که آمریکا و اتحادیه اروپا همچنان تحریم‌های خود را ادامه داده و تنها بر «روی کاغذ»  از توقف بخشی از آنها خبر داده‌اند.

یعنی‌ اگرچه اتحادیه اروپا اعلام کرده است که قانون اصلی تحریم‌ها (Council Decision) را تعلیق می‌کند و تنها بخشی از دستورالعمل‌های اجرایی (Council Regulation‌) را لغو می‌کند و دولت آمریکا نیز تعهد کرده که وفق اختیارات رئیس‌جمهور به توقف موقت اجرای (Cease the application)  تحریم‌ها مبادرت کند، اما همین مسئله نیز فعلا عملیاتی نشده و تا روزی که آژانس انرژی اتمی تعهدات جمهوری اسلامی را تایید کند و در عمل ایران 10 تن اورانیوم خود را به 300 کیلو تبدیل نکند و با جمع‌آوری بیش از 14000 سانتریفیوژ در نطنز و فردو، سیمان کردن قلب رآکتور اراک، ارائه دسترسی‌های فراپروتکلی و... تاییدیه آژانس را کسب نکند، در عمل هیچ یک از تخفیف‌های محدود تحریم‌ها از سوی آمریکا و اروپا انجام نخواهد شد.

لذا 26 مهرماه 1394  یکی دیگر از روزهای پر دستاورد برای 5+1 بود چرا که براساس «روز پذیرش» در حالی که آنها در عمل هیچ اقدامی به نفع ایران انجام ندادند و تنها به طور تشریفاتی روی کاغذ اعلام کردند برخی تحریم‌های ایران را در آینده متوقف خواهند کرد، ایران از این تاریخ به بعد باید در عمل و به طور عینی، بسیاری از زیرساخت‌های هسته‌ای خود را نابود کند که بازگشت‌‌پذیری آنها علاوه بر هزینه‌های بسیار بالا، بعضا سالها به زمان نیاز دارد.

رجانیوز می‌افزاید: باید توجه داشت که اساسا مذاکرات هسته‌ای و برجام، در اصل نه با هدف لغو تحریم‌ها و... که با هدف بزرگتری از سوی دولت آغاز شد. همان هدفی که تاکنون بارها و بارها به طور غیرمستقیم از سوی رئیس‌جمهور و برخی دیگر از اعضای کابینه نیز مطرح شده، از جمله سخنان رئیس‌جمهور در 18 مهر 94 در همایش صنعت و تجارت که گفت: «اساسا مذاکرات هسته‌ای ما به خاطر این بود که شرایط جدیدی را در روابط بین‌الملل و منطقه به وجود بیاوریم. توافق هسته‌ای یکی از فرازهای بزرگ در سیاست‌ خارجی و دیپلماسی جهان است...

ما دنبال توافق هسته‌ای نبودیم که مشکل هسته‌ای را حل کنیم، البته می‌خواستیم که مشکل هسته‌ای هم حل شود. دنبال مذاکره بودیم برای ایجاد فضای جدید در منطقه و جهان. این فضا است که برای ما اهمیت دارد.» این در حالی است که پیش از این نیز در تیرماه سال جاری هاشمی رفسنجانی در گفت‌وگو با گاردین اعلام کرده بود: «مذاکرات هسته‌ای تابوی گفت‌وگوی رو در رو با آمریکا را شکسته و توافق می‌تواند گامی بزرگ رو به جلو باشد و بازگشایی سفارت آمریکا در ایران، غیرممکن نیست.»

با این اوصاف طبیعی است که انتظار هرگونه معجزه اقتصادی در پس تخفیف‌های تحریمی بعد از اجرای برجام، نشان از خوش‌بینی و عدم تحلیل درست ماجراست و هرچند ممکن است در برخی برهه‌های حساس مانند ایام نزدیک به انتخابات، نشانه‌های خفیفی از رونق اقتصادی برای تقویت جناح غربگرا رخ بدهد اما در درازمدت عملا هیچ گره اقتصادی از طریق مذاکرات هسته‌ای بازنخواهد شد، چرا که اساسا هدف اصلی از ورود به این عرصه نه لزوما لغو تحریم‌ها، بلکه اعتماد‌سازی و جلب اعتماد آمریکا برای گسترش روابط بوده است.

 گروه دین مشرق - یکی از آزمون های سخت کربلا، آزمون عطش و تشنگی بود. سه روز قبل از شهادت امام حسین (ع) در روز هفتم محرّم دستورى از عبیداللَّه بن زیاد از این قرار به عمر بن سعد ابلاغ شد که: «بین حسین و آب فاصله انداز و مگذار که قطره‏اى از آن بنوشند» و این عمل را نوعى انتقام در مقابل بستن آب بر عثمان تلقى کرد.

ابن سعد به مجرد دریافت این دستور، عمرو بن حجاج را با پانصد سوار، مأمور مراقبت از شریعه فرات به منظور جلوگیرى از دسترسى امام(ع) و یارانش به آب کرد. در این دو سه روز امام (ع)و یارانش از طرق مختلف سعى در دسترسى به آب داشتند زیرا تحمل تشنگى در آن بیابان سوزان- به ویژه با آن کاروان مشتمل بر زنان و کودکان- بسیار طاقت فرسا بود.

نقل شده است که جبرئیل پس از ترک اولای حضرت آدم(ع) و توبه ایشان به مسئله عطش اشاره کرده است. او به حضرت آدم(ع) می فرماید:

«یُقتَل عَطْشَاناً غَریباً وَحیداً فَریداً، لَیسَ لَهُ نَاصِرٌ وَ لَا مُعینٌ وَ لَوْ تَرَاهُ یا آدَمُ وَ هُوَ یَقُولُ وَا عَطَشَاهْ وَا قِلَّةَ ناصِراه حَتّی یَحُول الْعَطَشُ بَینَهُ وَ بَینَ السَّمَاءِ کَالدُّخان فَلَمْ یُجِِبهُ احَدٌ الَّا بالسُّیوفِ وَ شُربِ الْحُتُوف»؛ (کشته می شود در حالتی که تشنه و بی کس و تنها باشد و او را یار ویاوری نباشد. ای آدم، اگر او را ببینی در حالتی که می گوید: (وا عطشاه، وا قله ناصراه) تا گاهی که از تشنگی چشمش چنان تاریک می شود که آسمان را نتواند دید و هیچ کس او را جواب نگوید الابا زبان شمشیر و شراب مرگ).

امام سجّاد(ع) که خود شاهد صحنه هولناک کربلابود، در موارد زیادی به مسئله عطش اشاره کرده است. پس از حادثه کربلا، در بیان چگونگی دفن پیکر شهدای کربلانقل شده است که امام سجاد(ع) نیز هنگامی که بدن مطهّر امام حسین(ع) را دفن کرد، با انگشت خویش بر روی قبر چنین نوشت:
«هذا قَبْرُ الحُسَیْنِ بنِ عَلِیِّ بنِ ابی طالِب اَلَّذِی قَتَلُوهُ عَطْشاناً غَریباً»؛
«این قبر حسین بن علی است که او را با لب تشنه و غریب کشتند». (ارشاد مفید، ص470 و 471، و مقتل الحسین مقرّم، ص320)

همچنین، هنگامی که خبر بازگشت اهل بیت(ع) از اسارت به محمّد حنفیه رسید، وی به استقبال کاروان آمد. وقتی محمّد حنفیه در مورد امام حسین(ع) از امام سجّاد(ع) سوال می کند، ایشان می فرماید:

«یا عَمّاهُ! قَتَلُوهُ عَطشاناً و کُلُّ الحَیواناتِ رَیّانٌ»
 «عموجان! پدر ما را با لب تشنه کشتند در حالی که همه حیوانات را سیراب می کردند.» (ناسخ التواریخ، ج3، ص178)

تکرار روضه عطش در منا

بعد از حدود 1400 سال روضه عطش این بار در سرزمین منا عینیت یافت؛ سعودی ها با تبعیت از ابن زیاد زمانه، با ممانعت از رساندن آب به حجاج بیت الله الحرام، کربلایی دیگر را رقم زدند.

مسدود شدن خروجی خیابان 204 در منا که حجم انبوهی از حجاج ایرانی و آفریقایی را در خود گنجانده بود، بی‌تدبیری ماموران سعودی در کنترل جمعیت، گرمای هوا همه و همه دست به دست هم دادند تا فاجعه‌ای تلخ، کام مسلمانان را در روز عید قربان تلخ کند و منا تبدیل به قربانگاهی برای حجاجی شد که عمری را در حسرت رمی جمرات گذرانده بودند تا با آزاد شدن از بند نفس، شیطان را سنگ زنند و به رستگاری الهی امیدی بیش از پیش بیابند اما شرایطی که آل سعود رقم زده بودند ماجرا را در منا به سمت دیگری سوق داد.

بسیاری از جان باختگان تحت تاثیر حرارت شدید هوا و عطش ناشی از گرما و بی‌رمق شدن، زیر دست و پا جان باختند و هیچ یک از ماموران سعودی که وظیفه تامین امنیت و رسیدگی به این حجاج را داشتند قطره آبی به کام حجاج نیمه جان نریختند.

تنها کافی‌است دقایقی به روایت بازماندگان قربانگاه منا گوش دهیم تا ساعت‌ها و روزها بغضی تلخ را مهمان سینه سنگین خود ببینیم.

"میثم مطیعی" مداح اهل‌بیت (ع)، از واقعه خونین منا این طور روایت می کند:

این حاجیان مظلوم ساعت‌ها در کش‌وقوس و کشتی گرفتن بودند؛ یک کشتی‌گیر وقتی سه دقیقه کشتی می‌گیرد، چه حالی پیدا می‌کند؟ حالا شما فرض کنید مثلاً دو ساعت طرف دارد به‌طور مداوم می‌جنگند، هلش می‌دهند و جمعیت در آن گرما و کم‌رمقی عقب و جلو می‌شود آن‌هم در شرایط نبودن آب. بعد این‌ها روی‌هم افتاده‌اند و اگر کسی در این شرایط بی‌حال بشود و بیفتد کار تمام است.

حرارت بسیار بالا، آن‌هم زائری که از عرفات و مشعر آمده و انرژی زیادی از او گرفته شده است. این حجاج بی‌رمق، وحشت‌زده، گرمازده و تشنه، تقاضای آب می‌کردند ولی سعودی‌ها از آب هم مضایقه کردند؛ این را بدانید که خیلی از حجاج و عزیزان قربانی، از تشنگی جان خود را از دست دادند.

مشاهدات عینی استاد حوزه علمیه از فاجعه منا این گونه است:

حاجیان با لباس احرام به خاطر خستگی بیش از حد، قفل شدن حرکت، تشنگی و دمای بالای هوا دیگر رمق که هیچ، نفسی هم ندارند؛ اکثر افراد از هوش رفته‌اند و یک به یک هم چون برگ خزان نقش بر زمین می‌شوند.

بدون اغراق می گویم تمام حاجیان، تشنه جان دادند و تا آخرین لحظه تنها طلب آب می‌کردند؛ اما دریغ از یک جرعه آب، چنان که صحنه کربلا برای شیعیان تداعی شده بود و نوای «یا حسین» بیشتر به گوش می‌رسید.

روایت بازماندگان قربانگاه منا
دانلود

بی‌راه نبود که برخی از حج امسال به عنوان « تلخ‌ترین حج تاریخ اسلام» یاد کردند چرا که در ابتدا دامنه فاجعه به خاطر ممانعت آل سعود از رسانه‌ای شدن بی‌کفایتی شیطنت بارشان محدود به نظر می‌رسید ولی رفته رفته ابعاد فاجعه بار و در عین حال باور ناپذیر قربانگاه منا وسیع‌تر شد و بی‌کفایتی تعمدی آل سعود در مدیریت فاجعه منا، خون هر مسلمانی را به جوش آورد.

استاد فرشچیان و ماجرای تابلوی عصر عاشورا ( مدت زمان مطالعه 2 دقیقه )
♥•0??
چهار ساله بودم. روی زمین می نشستم و نقش های قالی را روی کاغذ می کشیدم.
پدرم هم از این وضعیت راضی بود.
پدرم نماینده شرکت فرش در اصفهان بود. استادی بود که برای ایشان نقش فرش می کشید. یک بار پدرم مرا پیش او برد. استاد، نقش یک آهو را به من داد و گفت از روی آن نقاشی کن. تا صبح فردا حدود دویست طرح در اندازه ها و جهت های مختلف کشیدم.

برای استاد باور کردنی نبود. هنرجویان امروز بعد از اندک زمانی خدا را هم بنده نیستند. من آن قدر رنگ برای استادم سابیدم که کف دست هایم پینه بست.

سه سال پیش از انقلاب، روز عاشورا، مادرم گفت: برو روضه گوش کن تا چند کلام حرف حساب بشنوی.
گفتم: من حالا کاری دارم بعد خواهم رفت.
رفتم اتاق، اما خودم ناراحت شدم. حال عجیبی به من دست داد،

قلم را برداشتم و تابلو" عصر عاشورا" را شروع کردم.
قلم را که برداشتم همین تابلو شد که الان هست، بدون هیچ تغییری.

الان که بعد از سی سال به این تابلو نگاه می کنم، می بینم اگر می خواستم این کار را امروز بکشم، باز هم همین تابلو به وجود می آمد، بدون هیچ تغییری. یک چیزی دارد این تابلو که خود من هم گریه ام می گیرد. در این تابلو مایه اصلی تصویر گرایی، مرکز تصویر دیده نمی شود. جایش خالی است. امام حسین که محور اصلی این تابلوست در اثر دیده نمی شوند.

صلّی الله علیک یا أباعبدالله
صلّی الله علیک یا أباعبدالله
صلّی الله علیک یا أباعبدالله

السلام علی الحسین
و علی علی بن الحسین
و علی اولاد الحسین
و علی اصحاب الحسین