فایل دانلود کتاب قحطی بزرگ
http://s3.picofile.com/file/8191670176/ghahti_bozorg.pdf.html
این نسل‌کشی فجیع به خاطر خرید کل غله ایران توسط انگلیسی‌ها بوده، با نسل‌کشی در ایران یک هلوکاست واقعی رخ داد که هنوز با گذشت 90 سال انگلیسی ها حاضر به انتشار اسناد آن نیستند.
به گزارش خبرنگار بلاغ، خباثت‌های دولت انگلیس در طول تاریخ کشورهای بسیاری را به ورطه نابودی کشاند، کشورهایی که صدای مظلومیتشان در لابه‌لای فریادهای ظالمانه کشورهای مستکبر و استعمارگر گم شده.
کشور ایران هم یکی از قربانیان این لشکر خون‌آشام بشریت است، حادثه‌ای که نه رسانه‌های غربی به آن می‌پردازند و نه مایلند که آن رسانه‌ای شود.
دکتر محمدقلی مجد ـ استاد تاریخ دانشگاه پرینستون کانادا ـ کتابی منتشر کرد با نام «قحطی بزرگ و نسل کشی در ایران در فاصله سال‌های 1917 تا میلادی 1919» وی بر مبنای مدارک معتبر موجود در مرکز اسناد ملّی ایالات متحده آمریکا ثابت می کند که قحطی بزرگ در ایران در سده بیستم میلادی، در زمان جنگ جهانی اول رخ داده است.
او در این کتاب، پرده از رازی بزرگ برداشت و با تکیه بر مدارک به جامانده از سفر او، کارشناسان آمریکایی و اخبار روزنامه های وقت، نشان داد که جمعیت ایران در شروع جنگ جهانی اول 20 میلیون نفر بوده است.
این جمعیت طبق محاسبه روند افزایش طبیعی جمعیت در آن زمان، می بایست ظرف 4 سال جنگ جهانی به 21 میلیون می رسیده در حالی که طبق همه منابع، جمعیت ایران در پایان جنگ 11 میلیون نفر بوده.
این یعنی که 10 میلیون ایرانی در جنگ جهانی اول از بین رفته اند، کشور ما در جنگ جهانی اول بی‌طرف بود اما تلفات از همه کشورهای درگیر جنگ بیشتر بود.
جنگ، تورم و گرانی شدید قیمت اجناس و اقلام را در پی داشت، ظرف 2 سال قیمت گندم 11 برابر شد، قحطی و بیماری در سراسر کشور شایع شد.
روزنامه «رعد» (روزنامه سید ضیاءالدین طباطبایی) در شماره 21 فروردین 1297 خبر عجیبی دارد: «مأموران هشت زن را بازداشت کردند که شماری از کودکان را ربوده، کشته و خورده بودند و بهانه آوردند که گرسنگی، آنها را به این کار وا داشته بود.»
ده‌ها هزار نیروی نظامی روسی و انگلیسی مستقر در ایران به غذا نیاز داشتند، انگلیسی ها تمام غله تولیدی کشاورزان را به قیمت بالا می خریدند و روس‌ها، به روش خودشان، با زور از مردم آذوقه می‌گرفتند.
در نتیجه به کاهش شدید مواد غذایی در داخل ایران انجامید، عجیب تر اینکه ارتش بریتانیا مانع از واردات مواد غذایی از بین النهرین و هند و حتی از آمریکا به ایران شد.
بر اثر چنین فاجعه عظیمی بود که جامعه ایرانی به شدت فرو پاشید و استعمار بریتانیا توانست به سادگی حکومت دست نشانده خود را در قالب کودتای 1299 بر ایران تحمیل کند.
مجد چنین نتیجه می گیرد: «هیچ تردیدی نیست که انگلیسی‌ها از قحطی و نسل‌کشی به عنوان وسیله‌ای برای سلطه بر ایران استفاده می‌کردند.»
وی در کتابش نشان داده که این نسل‌کشی فجیع به خاطر خرید کل غله ایران توسط انگلیسی‌ها بوده، با نسل‌کشی در ایران یک هلوکاست واقعی رخ داد که هنوز با گذشت 90 سال انگلیسی ها حاضر به انتشار اسناد آن نیستند.
در نتیجه این نسل‌کشی در فاصله سال های 1917 تا 1919 میلادی بین 8 تا 10 میلیون نفر از جمعیت 20 میلیونی ایران یعنی 40 درصد در اثر قحطی یا بیماری‌های ناشی از سوءتغذیه از بین رفتند.
مجد دولت بریتانیا را عامل و مسبب این نسل‌کشی مهیب می داند و نشان می دهد که استعمار بریتانیا از سیاست نسل‌کشی و کشتار جمعی به عنوان ابزاری برای سلطه بر ایران بهره برد.
در سال 2003 وزارت دفاع انگلیس اعلام کرد اسناد نظامی انگلیس در رابطه با ایران در سال های 1914 تا 1921 هنوز محرمانه‌اند و تا 50 سال بعد، یعنی سال 2053 منتشر نخواهند شد.
کشور ایران هم یکی از قربانیان این لشکر خون‌آشام بشریت است، حادثه‌ای که نه رسانه‌های غربی به آن می‌پردازند و نه مایلند که آن رسانه‌ای شود.
دکتر محمدقلی مجد ـ استاد تاریخ دانشگاه پرینستون کانادا ـ کتابی منتشر کرد با نام «قحطی بزرگ و نسل کشی در ایران در فاصله سال‌های 1917 تا میلادی 1919» وی بر مبنای مدارک معتبر موجود در مرکز اسناد ملّی ایالات متحده آمریکا ثابت می کند که قحطی بزرگ در ایران در سده بیستم میلادی، در زمان جنگ جهانی اول رخ داده است.
او در این کتاب، پرده از رازی بزرگ برداشت و با تکیه بر مدارک به جامانده از سفر او، کارشناسان آمریکایی و اخبار روزنامه های وقت، نشان داد که جمعیت ایران در شروع جنگ جهانی اول 20 میلیون نفر بوده است.
این جمعیت طبق محاسبه روند افزایش طبیعی جمعیت در آن زمان، می بایست ظرف 4 سال جنگ جهانی به 21 میلیون می رسیده در حالی که طبق همه منابع، جمعیت ایران در پایان جنگ 11 میلیون نفر بوده.
این یعنی که 10 میلیون ایرانی در جنگ جهانی اول از بین رفته اند، کشور ما در جنگ جهانی اول بی‌طرف بود اما تلفات از همه کشورهای درگیر جنگ بیشتر بود.
جنگ، تورم و گرانی شدید قیمت اجناس و اقلام را در پی داشت، ظرف 2 سال قیمت گندم 11 برابر شد، قحطی و بیماری در سراسر کشور شایع شد.
روزنامه «رعد» (روزنامه سید ضیاءالدین طباطبایی) در شماره 21 فروردین 1297 خبر عجیبی دارد: «مأموران هشت زن را بازداشت کردند که شماری از کودکان را ربوده، کشته و خورده بودند و بهانه آوردند که گرسنگی، آنها را به این کار وا داشته بود.»
ده‌ها هزار نیروی نظامی روسی و انگلیسی مستقر در ایران به غذا نیاز داشتند، انگلیسی ها تمام غله تولیدی کشاورزان را به قیمت بالا می خریدند و روس‌ها، به روش خودشان، با زور از مردم آذوقه می‌گرفتند.
در نتیجه به کاهش شدید مواد غذایی در داخل ایران انجامید، عجیب تر اینکه ارتش بریتانیا مانع از واردات مواد غذایی از بین النهرین و هند و حتی از آمریکا به ایران شد.
بر اثر چنین فاجعه عظیمی بود که جامعه ایرانی به شدت فرو پاشید و استعمار بریتانیا توانست به سادگی حکومت دست نشانده خود را در قالب کودتای 1299 بر ایران تحمیل کند.
مجد چنین نتیجه می گیرد: «هیچ تردیدی نیست که انگلیسی‌ها از قحطی و نسل‌کشی به عنوان وسیله‌ای برای سلطه بر ایران استفاده می‌کردند.»
وی در کتابش نشان داده که این نسل‌کشی فجیع به خاطر خرید کل غله ایران توسط انگلیسی‌ها بوده، با نسل‌کشی در ایران یک هلوکاست واقعی رخ داد که هنوز با گذشت 90 سال انگلیسی ها حاضر به انتشار اسناد آن نیستند.
در نتیجه این نسل‌کشی در فاصله سال های 1917 تا 1919 میلادی بین 8 تا 10 میلیون نفر از جمعیت 20 میلیونی ایران یعنی 40 درصد در اثر قحطی یا بیماری‌های ناشی از سوءتغذیه از بین رفتند.
مجد دولت بریتانیا را عامل و مسبب این نسل‌کشی مهیب می داند و نشان می دهد که استعمار بریتانیا از سیاست نسل‌کشی و کشتار جمعی به عنوان ابزاری برای سلطه بر ایران بهره برد.
در سال 2003 وزارت دفاع انگلیس اعلام کرد اسناد نظامی انگلیس در رابطه با ایران در سال های 1914 تا 1921 هنوز محرمانه‌اند و تا 50 سال بعد، یعنی سال 2053 منتشر نخواهند شد.
