سیاستهای اقتصادی کارگزاران دشمن سرمایه اجتماعی و
یک اقتصاددان میگوید سیاستهای تعدیل در دولت سازندگی و بعد از آن، موجب از دست رفتن سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی شد.
حسین راغفر استاد دانشگاه الزهرا در نشست «جهانی شدن، توسعه یا استثمار» به تحولات اقتصاد ایران در دهه 70 پرداخت و گفت: بعد از این دوره شاهد تغییرات اساسی در نگاه به ارزشهای انقلابی (سادهزیستی، مشارکت مردم و توجه به گروههای مردمی) هستیم. این تغییر جهت از عدالت اجتماعی به حفظ یا امنیت سرمایه رخ میدهد. ما در دهه 1360 همچنین شاهد افزایش چشمگیر جمعیت هستیم. این بیشزایی که در دهه 60 صورت میگیرد، تاثیرش را در دهههای بعد نشان میدهد. دهه 1370 شاهد تغییر جدی در سیاستگذاریهای عمومی و نقش دولت هستیم.سیاستهای تعدیل ساختاری اصلیترین جهتگیری اقتصادی دولت میشود. واگذاری مسئولیتهای اجتماعی به بخش خصوصی نمونهای از این قضیه است. عوارض اجتماعی این تصمیمات و فرسوده شدن ارزشهایی که در دهه اول انقلاب (مثل ارزشهای انقلاب و جنگ) شکل گرفته بود. در دهه 1360 سرمایه بزرگ اجتماعی شکل میگیرد که در دهه 1370 دور ریخته میشود. در این دهه سرمایه اجتماعی مستهلک میشود علت آن تشویق به دسترسی به سرمایه و قدرت و ثروت برای همه است.
وی میافزاید: در دهه 1370 استقراض از بانک جهانی و صندوق بینالمللی پول صورت میگیرد و منابع بزرگی وارد کشور میشود. در این دهه به اسم خصوصی و کوچک کردن دولت، عملا اختصاصی سازی صورت میگیرد و منابع بخش عمومی به ثمن بخس به دوستان و آشنایان و رفقا در قدرت توزیع میشود. اینها از دلایل اصلی رشد نابرابری در کشور و فرسودهتر شدن شدید سرمایه اجتماعی میانجامد. در این دهه اعتماد مردم به سیاستهای بخش عمومی به شدت مستهلک میشود.
راغفر معتقد است: از اوایل دهه 1370 ما با آسیبهای اجتماعی جدی مواجه هستیم که تاکنون ادامه دارد، ویگفت: با وجود تغییر و تحولاتی که در دولتهای مختلف بعد ازجنگ صورت گرفته سیاستهای تعدیل ساختاری همچنان در دستور کار دولتها بوده است. این سیاست در دولت سازندگی دولت اصلاحات و دولت نهم و دهم و دولت تدبیر و امید دیده میشود و در همه این دولتها صرفنظر از اینکه تفاوتهای فاحشی که داشتهاند، این سیاستها وجود داشته است.